وقتی از تاریخچه چمن مصنوعی صحبت می‌کنیم احتمالا در نظر همه می‌آید که این یک محصول جدید و حاصل پیشرفت تکنولوژی در دهه‌های اخیر است. جالب است بدانید که چمن مصنوعی در ابتدا در دهه ۶۰ میلادی در آمریکا بود که توجه‌ها را به خود جلب کرد، زمانیکه این محصول برای نخستین بار در استادیوم تازه ساز «استرودوم» بکار گرفته شد. شرکت «مونسانتو» که از شرکتهای بزرگ و چندملیتی آمریکا است برای نخستین بار این محصول را تولید و با برند «استرو تورف» روانه بازار کرد. این برند پیشتاز این محصول در دهه‌های پایانی قرن بیستم بود. اولین نسل این چمنها که در دهه ۶۰ میلادی تولید شد، با نخهای کوتاه درهم تنیده شده و بدون نیاز به پرشونده (سیلیس و خرده لاستیک) بود، اما در طی سالیان، نسلهای دوم و سوم این محصول نیز به بازار ارایه شد. در نسل دوم، چمنهای مصنوعی نیاز به اضافه کردن ماسه‌های سیلیس داشتند، اما در نسل سوم که امروز بکار برده می‌شود، سیلیس و خرده لاستیک تنها در چمنهای با کاربرد ورزشی اضافه می‌شوند.
ایده اصلی ساخت چمن مصنوعی از یک تیم تحقیقاتی در دانشکده ایالتی کارولینا شمالی شکل گرفت و اولین دست آورد آن‌ها پوشاندن زمین بیسبال هوستون بود. از آنجایی که بیسبال از ورزش‌های بااهمیت آمریکا است این زمین چمن مدتی با مشکلات چمن طبیعی دست و پنجه نرم می‌کرد و بنابراین پوشاندن آن با چمن مصنوعی یک دست آورد مهم محسوب می‌شد. هر چند که در سال ۱۹۷۰ شرکتهای آلمانی و بعد از آن هم شرکتهای کانادایی به عرصه رقابت وارد شدند و نسلهای بعدی چمن مصنوعی را تولید کردند. در حال حاضر هم شرکت های مختلفی در چند کشور جهان کارخانه‌های تولید چمن مصنوعی دارند که بزرگترین آن در چین قرار دارد. ایران هم یکی از این تولید کننده‌ها است اما محصولات آن در سطح جهانی قابل رقابت نیست. از طرفی کارخانه‌ای که در ایران وجود دارد به تولید مستقیم نمی‌پردازد و به نوعی مونتاژ نخ و زیره را انجام می‌دهد تا محصول نهایی تولید شود. در این بین اما شرکت سی سی گراس تنها نماینده رسمی شرکت سی سی گراس چین است که یکی از ۸ شرکت مورد تایید فیفا در تولید چمن مصنوعی است که این محصول با کیفیت را به طور انحصاری به کشور وارد کرده است.